Ondanks dat het voor ons nogal onwennig is dat mensen zo begaan zijn met je, passen we ons aan en praten met hun. Hun Engels is vrij slecht en het wordt heel snel handen en voeten werk.
Dan komt hun bus die naar Bandar Abbas gaat, maar onze bus komt niet.
Er verschijnt een man die vraagt waar we heen willen en wij geven uitleg dat we op deze plaats (nummer 5) moesten wachten. Hij zegt die bus komt niet, geef mij jullie tickets dan ruil ik die om en kunnen jullie met de bus die bij nummer 6 staat mee.
Het duurt even en als hij terug komt met andere kaartjes (die kunnen we toch niet lezen) wordt onze bagage in de bus gezet en wij worden naar onze plaatsen gebracht.
In deze bussen zijn er vaste plaatsen, maar de nummering is Farsi is niet leesbaar voor ons.
Het ziet er goed uit, fijne stoelen, je zou er in kunnen slapen als het moet, want we hebben geen enkel idee hoe lang deze reis gaat duren. Ook zijn we niet goed voorbereid op een reis van 581 km want dat hebben we niet nagekeken.
De andere passagiers vinden ons gezelschap wel leuk en ruilen zelfs van plaats (de twee vrouwen) om bij ons in de buurt te komen zitten.
Dan vertrekt de bus en zijn wij de attractie van de dag, ze delen koekjes, nootjes en snoepje met ons.
Wij genieten van het landschap en krijgen ook daar uitleg over b.v. als we een zoutmeer passeren.
Om 15.00 uur stopt de bus voor een pauze, plassen en eten en wordt ik geconfronteerd met de Iraanse toiletten en als ik dat achter de rug heb staan er drie vrouwen te lachen en zeggen Dirty, hun hoofdoeken zijn af en dat vragen ze ook van mij. Dan worden er in foto's van ons samen gemaakt natuurlijk.
Het eten laten we even voor wat het is en bij het rond lopen vinden we een schoner restaurantje waar we een broodje Falafel kopen.
De reis gaat verder, het landschap verandert en er staan palmen. We volgen de weg tot het donker wordt en rond 19.00 uur stopt de bus en staan we in no time langs de weg voor de stad.
En nu? met ons zijn de twee vrouwen uitgestapt en een man die vlak bij ons zat, zij nemen het op zich om een taxi te bellen en met ons mee te gaan naar ons hotel.
Hotel Apadana is geen pronkstuk, maar dan komt onze gebruikelijke tekst om de hoek :"Het is maar voor een nacht" en we nemen afscheid van onze medereizigers, die er op staan de taxi voor ons te betalen.
Dan heeft het nog voeten in de aarde want de reservering moet gecontroleerd worden en honger hebben we inmiddels ook!!
Met de taxi gaan we naar een duur hotel, waar we zeer slecht eten geserveerd krijgen en bij terugkomst in ons hotel vallen we doodmoe in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten